Artykuł Świąteczne życzenia. pochodzi z serwisu Dominik Cyryl Stajnbart.

Rzecznik Praw Obywatelskich Adam Bodnar

Jadąc na zjazd byłem pełen obaw lecz także ciekawości. Krótki przegląd internetowy nazwisk osób przyjętych na szkołę nie pozostawiał wątpliwości, że będziemy mieli do czynienia z pełnym spektrum poglądów społeczno-politycznych. Choć nie byłem okopany wokół własnych wartości i jechałem z mocnym przekonaniem do wspólnego dialogu, to zastanawiałem się jak odnajdę się w tej sytuacji. Wizja zbudowana doświadczeniem pozwalała mi być umiarkowanym optymistą. Przykład bezpłatnych przejazdów dla dzieci od urodzenia do ukończenia szkoły podstawowej pokazał, że nawet wśród środowisk przeciwnych temu rozwiązaniu znalazłem głosy zrozumienia, a nawet sojuszników.

Już w trakcie pierwszych rozmów przyszły dalsze komplikacje i dylematy. Okazało się bowiem, że rozlokowanie po pokojach również przeprowadzono wedle klucza ludzi prezentujących odmienne poglądy. Powstała obawa jak przetrwam dziewięć dni i nocy z osobą o radykalnie odmiennym systemie wartości, dla którego moja, co się później potwierdziło, fundamentalna – Wolność będzie wiele niżej w hierarchii . Wolność stawiająca mnie raczej na stanowisko liberała niż socjaldemokraty będzie wystawiona na ciężką próbę w zderzeniu z tymi bardziej tradycyjnymi, zwłaszcza z religią.

Frank van Massenhove

Wraz z kolejnymi zajęciami, godzinami spędzonymi na wspólnych rozmowach, kolejne wątpliwości rozmywały się w konfrontacji z rzeczywistością. Zamiast tych z PiS, Nowoczesnej czy PSL, byli Ewa, Ola, Miłosz, Jarek czy Tomek. Zamiast kościółkowych i bezbożników wyszli z nas społecznicy, bezkreśnie oddani swojej działalności. Dyskutowaliśmy bez większych oporów na tematy, które wydawały się dla drugiej strony politycznym tabu. Raz zdefiniowanym dogmatem, wobec którego nie powinno być jakiejkolwiek dyskusji. Ścieraliśmy swoje poglądy w oparciu o merytorykę zamiast emocji.

Stało się to, co wedle założeń organizatorów miało się wydarzyć pod koniec szkoły, pękła chroniąca nasz ekosystem bańka, którą wytworzyliśmy w naszych głowach. Bańka, która ograniczała nasze postrzeganie rzeczywistości jedynie do naszych własnych argumentów czy emocji. Dobitnie pokazały to zajęcia z debat oksfordzkich, w których postawiono nam wymagającą tezę. Okazało się, że twierdzenie „Polska jest krajem tolerancyjnym” można potwierdzić (czy zaprzeczyć) mając nawet odmienne stanowisko. Patrząc obiektywnie na argumenty, śmiem dziś twierdzić iż mimo przejawów nietolerancji nie jesteśmy krajem ksenofobicznym a tolerancja, bądź jej brak jest cechą jednostek nie społeczeństwa.

Gdy przyszedł czas rozstań, towarzyszyły mu ogromne, pozytywne emocje. Choć wyjeżdżaliśmy z żalem, to dotyczył on opuszczania tej naszej, małej społeczności. W drogę powrotną zabieraliśmy się wzajemnie, odwoziliśmy pod dom upewniając się, czy wszyscy bezpiecznie dotarli do celu. Mimo zmęczenia, chcieliśmy z naszego spotkania wycisnąć jeszcze więcej, z kolejnych rozmów, przemyśleń.

Do domu wróciłem z otwartym umysłem, nową nadzieją na przyszłości. Dzisiejszą rzeczywistość postrzegam już nie w kategoriach My i Oni, lecz bardziej otwarcie. Z hasłem, które towarzyszy mi niemal od samego początku: różne poglądy – wspólna przyszłość, czuję się jeszcze bardziej związany i zobligowany do jego przestrzegania jako wartości nadrzędnej.

Artykuł Różne poglądy – Wspólna przyszłość! pochodzi z serwisu Dominik Cyryl Stajnbart.

Dlatego też wraz z osobami złożyliśmy okolicznościowe wiązanki na pomniku „Ku czci pomordowanych przez hitlerowskiego najeźdźce”, a także w miejscu o wiele właściwszym tym wydarzeniom czyli pomniku Żołnierzy Armii Czerwonej na Glinkach.

Wobec obecnej polityki historycznej polegającej na „zapominaniu” niewygodnych obecnej doktrynie faktów nie może być zgody. Historia bowiem opiera się na pamięci także tych niewygodnych zdarzeń i dzięki niej jesteśmy w stanie określić swoją tożsamość. Ze zdobytych doświadczeń, wyciągnąć stosowne wnioski by nie popełniać w przyszłości minionych błędów.

Armia Radziecka, czy nam się to podoba czy nie, oswobodziła miasto spod hitlerowskiej okupacji, która przez sześć długich lat naznaczona była tysiącami ofiar. 400 dzieci – ofiar Szmalcówki, blisko 3000 tysięcy kobiet, formalnie zobozowanych w KL Stuthoff, przetrzymywanych w rzeczywistości w podtoruńskim Chorabiu i Bocieniu, z których wiele zatłuczono metalowymi pałkami. Czy w końcu przeszło 11 tysiącami zakatowanych jeńców ofiar Stalagów XXA i XXC, z których blisko 10 tysięcy było rodakami wyzwolicieli.

Kto inny i za jaką cenę miał wyrwać miasto z rąk okupanta? Mieszkańcy? Armia Krajowa, czy może odlegli o tysiące kilometrów alianci zachodni. Niestety, żadna z grup nie miała ku temu odpowiednich sił i środków. Co więcej ostatni z wymienionych już na jesieni 1943 dla zapewnienia świętego spokoju, potwierdzając to później w Jałcie i Poczdamie, kawałek po kawałku sprzedali Stalinowi Europę Środkowo-Wschodnią.

Dziś więc zamiast negować udziału Armii Radzieckiej w oswobadzaniu naszego kraju spod hitlerowskiej okupacji, wyciągnijmy wnioski z wydarzeń historii i zastanówmy się czy w chwili realnego zagrożenia nasi amerykańscy i brytyjscy sojusznicy nie zachowają się analogicznie jak przeszło 72 lata temu?

Poniżej galeria z dzisiejszych uroczystości.

Artykuł 72 rocznica wyzwolenia Torunia. pochodzi z serwisu Dominik Cyryl Stajnbart.